Το μεσημέρι πληροφορήθηκα τον θάνατο του Νίκου Αλέφαντου. Μέσα σε λίγα λεπτά οι χρήστ@ς των social τον αποχαιρετούσαν μαζικά χρησιμοποιώντας τις γνωστές του ατάκες. Ατάκες που άλλοτε χάριζαν γέλιο, δοσμένες πλέον με ύφος σοβαρό -όπως αρμόζει στη στιγμή- (ο «άρχοντας» που «τους έμαθε μπαλίτσα» και άλλα αντίστοιχα).
Τι κι αν εκείνος τις εκστόμιζε με τη σιγουριά της αυθεντίας; Το αποτέλεσμα ήταν τελικά όλ@ – ακόμη κι όσ@ τον παραδέχονταν ποδοσφαιρικά- να διασκεδάζουν με τις γλωσσικές καινοτομίες που παρήγαγε στη ροή της ομιλίας του: «μάθε μπαλίτσα», «λαστιχένιος» (για τερματοφύλακα), «τιτίκα» (για τον παίχτη που τραυματίζεται εύκολα), «στα μπετά» (για παίχτη που είναι καλός για οικοδομή, αλλά όχι για μπάλα), «ντακότες» (για παίχτες που δεν είναι γρήγοροι), «μαντουμαδόρος» (για παίχτη κατάλληλο για man to man), «πρεσαδούρα» (για παίχτη που πιέζει σε άμυνα και επίθεση), «μισοπλέμονος» (για παίχτη που δεν τρέχει πολύ), «απέλαση» (προτροπή στη διοίκηση ώστε να διώξει ξένο παίχτη που δεν αποδίδει). Τόσες πολλές, τόσο αβίαστα αστείες και συγχρόνως τόσο καθοριστικές για τον εμπλουτισμό της ποδοσφαιρικής κοινωνιολέκτου.
Αυτό το τελευταίο δεν είναι υπερβολή! Χάρη στην τηλεόραση και το ίντερνετ τα στοιχεία της ιδιολέκτου του Αλέφαντου δεν χάνονταν μετά από κάθε του γλωσσική εκφορά. Έπειτα αναπαράγονταν από τον ίδιο ή διαφορετικ@ς οµιλητ@ς (π.χ. τον Μητσικώστα 
) σε παρόμοιες περιστάσεις. Αυτή η συνειδητή επανάληψη των γλωσσικών καινοτομιών του Αλέφαντου τις έκανε τελικά κομμάτι της ποδοσφαιρικής slang.
Πρόκειται για επίτευγμα. Έχουν περάσει πολλοί «γραφικοί» από τα γήπεδα (χαρακτηρισμό που δικαίως ή αδίκως έφερε και ο ίδιος ο Αλέφαντος) αλλά κανείς τους, νομίζω, δεν υπήρξε σε κάτι τόσο επιδραστικός, όσο ο Αλέφαντος στην ποδοσφαιρική γλώσσα.
.webp)
.jpg)
